Barendrecht NU

BARENDRECHT – [Video] “Volgend jaar ga ik naar de middelbare school en mijn ouders hebben me al gezegd niet te veel te laten merken dat ik Joods ben. Het maakt me allemaal wel heel verdrietig en snap ook niet waarom dit allemaal zo gaat.” Het zijn slechts twee regels uit de zeer indrukwekkende speech van de 12-jarige Anaïs Swirc, kinderburgemeester van Barendrecht, tijdens de herdenkingsdienst vanavond (Zaterdag 4 mei 2019) in Barendrecht.

De 12-jarige Anaïs maakte veel indruk met haar speech, waarin zij vertelde over haar Joodse achtergrond, de rituelen in haar gezin en de realiteit van onveiligheid en onverdraagzaamheid waar zij door haar Joodse achtergrond, anno 2019, nog steeds mee te maken krijgt.

Speeches

De speech van Anaïs volgde op de speech van burgemeester van Belzen, die ook inging op onverdraagzaamheid in de samenleving: “Nog steeds krijgen in ons land onverdraagzaamheid, discriminatie en angst tussen bevolkingsgroepen de ruimte om te groeien. Er zijn teveel mensen die niet kunnen zijn wie ze willen zijn. Omdat anderen ze die vrijheid niet gunnen. En daarvoor heb ik geen begrip. Het past niet in een samenleving van vrije mensen. Vrijheid betekent niet alleen zelf vrij zijn. Het gaat ook om ruimte geven aan de vrijheid van anderen om te zijn wie ze willen zijn, ongeacht verschillen in geloof, politieke voorkeur, afkomst en seksuele geaardheid. Stel uzelf niet boven een ander. Niet iedereen is hetzelfde, maar we zijn wel allemaal gelijk. Omarm elkaars verschillen. Want juist in diversiteit schuilt onze kracht.”

Ook na de speech van Anaïs sprak burgemeester van Belzen nog kort. “Het is buitengewoon moedig en krachtig hoe onze kinderburgemeester dit weet te verwoorden. Zo zien we hoe dreiging nog steeds een grote impact heeft in onze samenleving. Zelfs in het leven van zo’n jong meisje. Ik hoop dat dit verhaal van Anaïs nog heel lang doorklinkt in Barendrecht en daarbuiten.”

De volledige speech van Anaïs:

4 mei 2019–dodenherdenking Barendrecht –Anaïs Swirc

Mijn overgrootouders komen oorspronkelijk uit Lututów, een klein plaatsje in Polen. In de jaren 30 zijn ze door het groeiend antisemitisme vertrokken naar Frankrijk. In Parijs hoopten ze een normaal leven te kunnen hebben. Maar ook daar groeide het antisemitisme heel sterk. Een groot deel van mijn familie is in de oorlog opgepakt en teruggebracht naar Polen, om daar vervolgens vermoord te worden in de gaskamers.

Op zondag hebben wij thuis altijd een vast ritueel: we ontbijten heel uitgebreid en praten aan tafel dan lang na over van alles. Dan gaan we om drie uur naar de synagoge om joodse les te volgen. Toen ik daar zo’n negen jaar geleden begon, parkeerde papa de auto, speelden we soms nog even voor de synagoge en liepen dan naar binnen. Ook werden er op het pleintje voor de synagoge barbecues en bijzondere feesten gehouden. Vanaf een paar jaar is dat allemaal niet meer mogelijk. Het gebouw is nu elke keer omsingeld door de marechaussee. Gepantserde auto’s rijden door de wijk. Er is een mobiele politiepost en ook overal hangen camera’s. Van de politie moeten wij nu altijd zo snel mogelijk vanuit de synagoge de auto instappen en wegrijden.

De eens zo vredige zondagmiddag is nu veranderd in elke keer weer een bijna militaire omgeving. Gelukkig raak je aan alles gewend en is het nu gewoon geworden. Ik zeg de marechaussee altijd vrolijk gedag en zij zijn ook heel aardig tegen mij.

Onze synagoge staat in Rotterdam, maar een tijdje geleden kwam mijn broer geschokt thuis: op een skatebaan in de buurt van mijn school in Barendrecht was heel groot geschreven ‘Kanker Jood’. Ik schrok hier heel erg van. Mama heeft toen de gemeente gebeld en gelukkig was het binnen een dag weggehaald.

Volgend jaar ga ik naar de middelbare school en mijn ouders hebben me al gezegd niet te veel te laten merken dat ik joods ben.Het maakt me allemaal wel heel verdrietig en snap ook niet waarom dit allemaal zo gaat. We herdenken vandaag (Zaterdag 4 mei 2019) de mensen die hun leven hebben gegeven om in vrijheid te leven. En de mensen waarvan het leven is afgepakt zoals in mijn eigen familie. Ik had meer neefjes en nichtjes gehad als die stomme oorlog er niet was geweest.

Ik ben eigenlijk teleurgesteld dat we na 74 jaar na de 2e wereldoorlog nog steeds niet normaal met verschillende geloven naast elkaar kunnen leven. Ik hoop dat we elkaar kunnen respecteren en dat mijn kinderen veilig kunnen spelen voor de synagoge.